In de grote Concertgebouwzaal van Amsterdam dirigeerde Bertus van Lier Zaterdagavond zijn “Hooglied” en in deze omgeving kwam het werk veel beter tot zijn recht dan bij de première in de Oude Kerk tijdens het vorige Holland Festival, toen de acoustische omstandigheden zeer ongunstig waren. Om begrijpelijke redenen wil ik niet nader op de compositie ingaan. Laat mij volstaan met mede te delen, dat het “Hooglied” op de talrijke aanwezigen merkbaar een diepe indruk heeft gemaakt en men heeft de uitvoerenden langdurig toegejuicht.
Allereerst noem ik Dora van Doorn-Lindeman, die de moeilijke sopraanpartij volledig beheerste. Ook Wiebe Drayer (tenor) voldeed goed en Jan Duiveman gaf al zijn krachten aan de ondankbare baspartij. Het Nederlands Vocalisten Ensemble verzorgde de koorpartijen en het Amsterdams Kamermuziekgezelschap speelde op uitmuntende wijze het instrumentale deel van de partituur.
Vóór de pauze behaalde Clara Haskil een stormachtig succes met haar aangrijpende en volmaakt-persoonlijke vertolking van Mozart’s pianoconcert in Es (K.V. 271). Men heeft in het bijzonder kunnen genieten van werkelijk doorleefd musiceren, want met het kleine kamerorkest, samengesteld uit leden van het Concertgebouworkest, bereikte Bertus van Lier een uniek ensemble, dat even bezield speelde als de soliste.
Het publiek voelde, dat hier iets onalledaags werd gepresteerd en het liet Clara Haskil slechts na een toegift gaan. Toen pas bedaarden de bijna wilde toejuichingen.
LEX VAN DELDEN