Jaar: 1948

Verreweg de sterkste indruk van het programma dat Vrijdagavond in de Kleine Zaal van het Amsterdamse Concertgebouw door een groot aantal musici voor de Nederlandse Vereniging voor Hedendaagse Muziek werd uitgevoerd, maakte Willem Pijper’s Sextet voor blazers en piano, dat – hoewel reeds 25 jaar oud – niets van zijn frisheid verloren bleek te hebben. Een zeer persoonlijk werk met alle kenmerken, die zo typerend voor Pijper’s latere composities zouden worden, rhythmisch meeslepend, harmonisch verrassend en oorspronkelijk.

Liederen en een trio van de Pool Karol Rathaus vertoonden af en toe wel iets bijzonders in hun klankcombinaties, maar werkelijk nieuw leek dit werk mij toch niet; een modern vernisje om een laat-romantische kern.

Na de pauze hoorde men nog een trio van Géza Frid, een stuk, dat sterk beïnvloed lijkt door de Hongaarse folklore, in sommige fragmenten tzigane-achtig goedkoop, maar steeds effectrijk. Die effecten gaan mij soms wel wat te ver; zo laat Frid de piano bespelen door op het hout van de klep te slaan!

Het blaaskwintet van Jan Ingenhoven bleek een nogal slap geval, dat vooral in zijn vormgeving weinig geslaagd is.

De uitvoeringen stonden over het algemeen lang niet op het peil, dat wij van dergelijke concerten gewend zijn. Maar misschien moet dit toegeschreven worden aan de omstandigheid, dat het programma op het laatste ogenblik nog gewijzigd moest worden.

LEX VAN DELDEN

Men kan het slechts betreuren dat Jo Vincent zo zelden optreedt. Ieder, die deze volmaakte sopraan Woensdagavond in de tot de laatste plaats bezette kleine zaal van het Amsterdamse Concertgebouw hoorde, zal dit beamen. Want dit was zangkunst van de allerhoogste orde, van een ontroerende volkomenheid, als wij zelden meemaken.

Men kent Jo Vincent’s stralende geluid; in de twee groepen prachtige liederen van Wolf, die zij na de pauze zong, bemerkte men, dat deze grote, technisch vlekkeloos beheerste stem behalve stralend ook ongelofelijk teder en verstild kan zijn. De gehele scala van uitdrukkingsmogelijkheden werd hier in uiterste perfectie toegepast. En wat meer is; dit alles werd gedragen door een sterke persoonlijkheid, die zich steeds wist in te leven in de inhoud en de sfeer der liederen.

Men was dan ook voortdurend in de ban van deze waarlijk grote kunst; het publiek bracht Jo Vincent en de pianist Gerard Hengeveld, die haar wat nuchter begeleidde, ovatie op ovatie. Enkele liederen van Wolf kreeg men als toegift.

LEX VAN DELDEN

Pas na de pauze van zijn recital – Dinsdagavond in de Kleine Zaal van het Amsterdamse Concertgebouw – toonde de pianist Willy Meeuwisse tot wat hij in staat is: in stukken van Debussy en Satie bleek hij gevoel voor kleur te bezitten, zodat sommige fragmenten zeer poëtisch klonken.

In werken van Mozart, Schubert en Haydn, die hij voor de pauze speelde, veroorzaakten zijn vrij slordige, niet-heldere techniek en een slecht pedaalgebruik vaak een wazige, vage massa, een brij van klanken. Bovendien werd zijn spel – misschien door een van nature aanwezige gereserveerdheid – nooit eens werkelijk bewogen.

Als geheel: een middelmatig, weinig boeiend recital.

L. V. D.

Muriel Kerr, begaafd pianiste

Als ik mij niet vergis, was het Zondagavond – op het het Volksconcert in de grote zaal van het Concertgebouw – de eerste maal, dat Willem Pijper’s celloconcert in de huidige instrumentatie in Amsterdam werd uitgevoerd, met Piet Lentz als uitnemende solist. Pijper zelf vond de oorspronkelijke conceptie uit 1936, toen hij het voor Marix Loevensohn componeerde, niet geheel geslaagd; met name was de orkestklank toen te dominerend, zodat de cello vaak niet meer goed hoorbaar was.

De nieuwe instrumentatie, die Pijper later van dit – vooral in zijn tweede scherzo prachtige – concert maakte, is aanmerkelijk beter, de orkestpartij doorzichtiger en de cellosolo daardoor dankbaarder. Toch kon ik mij niet aan de indruk onttrekken, dat ook nu nog sommige gedeelten niet geheel “klinken”, een indruk, die versterkt werd door het feit, dat Hein Jordans het orkest een nogal zware en rommelige begeleiding liet spelen. Piet Lentz gaf een prachtige, beheerste vertolking van de solopartij, waarvoor het publiek hem uitbundig dank bracht.

Na de pauze hoorde men Piet Lentz nogmaals, nu als solist in Saint-Saëns’ eerste celloconcert, dat hij op meeslepende wijze ten gehore bracht, uitmuntend van techniek en verrukkelijk van toon.

Werken van Mozart, Ravel en Bizet, vrij grof en zonder veel spanning uitgevoerd, completeerden het programma.

Een buitengewoon begaafd pianiste toonde zich de Amerikaanse Muriel Kerr, die Zondagmiddag in de Kleine Zaal een goed samengesteld programma liet horen, dat o.a. een Chaconne vermeldde van onze in Amerika wonende oud-landgenoot Bernard Wagenaar; een goed klinkend stuk, persoonlijk van klank, maar wat kortademig.

Dat Muriel Kerr, die een zeer grote techniek bezit en over een prachtig-lichte aanslag beschikt, ook een groot kunstenaresse is, bleek vooral uit de ongewoon diepe en prachtig opgebouwde uitvoering van Beethoven’s sonate opus 109. Zelden hoorde ik deze ontzaglijk moeilijk te realiseren muziek zo doorleefd en begrepen vertolken.

Het Hongaars Strijkkwartet bewees Zaterdagavond op hetzelfde podium zijn meesterschap door volmaakt kwartetspel. Niet vaak hoort men Schubert’s kwartet opus 161 zo boeiend en ontroerend, zo vlekkeloos afgewogen van klank en in een zo volmaakte stijl. Ook in Hindemith’s vijfde kwartet, waarvan het eerste deel veel minder geslaagd is dan de rest (vooral het derde en vierde deel zijn uitstekend) kon men genieten van dit meesterlijk musiceren.

Op het Bonds-zangtournooi van de bond van Amsterdamse zangverenigingen – op dezelfde avond in de grote zaal – lieten acht koren zich horen. Sommige ervan leverden zeer goede prestaties en bewezen tevens door de uitvoering van “moderne” Nederlandse werken, dat de oude liedertafelstijl langzamerhand verdwijnt.

LEX VAN DELDEN

Zij, die het nog niet wisten, hebben Zondagavond in de Amsterdamse kleine Concertgebouw-zaal kunnen ervaren, dat de violist Jo Juda een zeer knap instrumentalist is. Vooral technisch is dit energieke, trefzekere spel uitnemend verzorgd. Het meest opvallende is wel de gloedvolle toon; jammer, dat die overheersend fors is, soms té fors, zodat men een meer poëtische, intieme klank vaak node mist.

Hindemith’s eerste vioolsonate en Ravel’s “Tzigane” boeiden mij het meest, waarschijnlijk, omdat van deze beide werken het violistisch-virtuoze, dat Juda’s sterkste zijde lijkt, zulk een belangrijk bestanddeel uitmaakt.

Arnold Juda begeleidde zijn broer in een goed-sluitend samenspel, maar ook zijn toon had ik gaarne wat warmer en rijker geschakeerd gewenst.

Het Amsterdamse trampersoneel kan nog meer dan Mokumse gein verkopen in volle trams. Dat bewees het tramkoor “Kunst en Broederschap” Zondagavond in de stampvolle grote zaal van het Amsterdamse Concertgebouw. Onder de bekwame leiding van zijn dirigent Karel Böhne zong dit uitstekend geschoolde mannenkoor een mooi, grotendeels uit Nederlandse werken samengesteld programma, waarop o.a. koorwerken voorkwamen van Paul F. Sanders en Fred. J. Roeske.

De sopraan Gré Brouwenstijn, de bariton Theo Baylé, de pianiste Kitty Baylé-Johns en de violist Theo Olof werkten belangeloos mee aan dit zeer geslaagde concert, waarvan de baten geheel ten goede komen aan de Amsterdamse Blindenbond.

LEX VAN DELDEN