Het is een niet te miskennen feit dat men van de muziek der zonen van Johan Sebastiann Bach noch steeds nauwelijks iets kent. Dat is stellig onrechtvaardig en het Volksconcert, gisteravond in het Amsterdamse Concertgebouw, heeft duidelijk gemaakt dat althans twee van die zonen volledig recht hebben op meer belangstelling.
De Sinfonia in Bes van Johann Christian, die zoveel invloed op Mozart heeft uitgeoefend, moge de insider dan wel kennen, het staat vast dat deze, de naderende romantiek reeds voorspellende muziek verdient vaker te worden uitgevoerd dan tot nu toe het geval was.
Van Carl Philipp Emanuel, Bach’s derde zoon, is de laatste jaren helemáál niets ten gehore gebracht. Alweer een tekortkoming in onze concertpractijk, zoals de uitvoering van diens celloconcert bewees: een bijzonder geïnspireerd stuk, waarvan met name het indrukwekkend-schone langzame deel een typisch individuele, romantische persoonlijkheid verraadt.
Samuel Brill, solocellist van het Concertgebouworkest, was er de solist in, en vooral zijn zangerige toonvorming en bezielde muzikaliteit in het langzame deel lieten niet na indruk te maken. Al was hij dan in de snelle hoekdelen soms wat minder gelukkig, toch was zijn succes groot.
Hein Jordans dirigeerde beide werken beheerst, maar kon toch niet voorkomen dat er af en toe schommelingen optraden. Met een herhaling van Beethoven’s Derde Symphonie werd de avond besloten.
LEX VAN DELDEN