In een uitgebreid, veeleisend, maar wat onsamenhangend gebouwd programma heeft de Franse organiste Jeanne Demessieux, leerlinge van Marcel Dupré, gisteravond in Amsterdams Oude Kerk laten horen, dat zij een virtuoos bespeelster van haar instrument is en bijzonder veel fantasie in haar registreringen weet te leggen. Dat laatste verraste vooral in twee koralen van Bach, die een lyrische sfeer kregen, maar af en toe een wat te romantische en weke gestalte.
Daarna bleek inderdaad, dat Jeanne Demessieux’ aanleg vooral in de richting gaat van de romantiek en het was dan ook nauwelijks te verwonderen dat stukken van Franck en diens eveneens door Wagner beïnvloede epigonen Widor en Vierne haar verreweg het beste lagen, en een grandioze, uitermate genuanceerd geregistreerde uitvoering kregen.
Twee koralen van de organiste zelf demonstreerden wel compositorische begaafdheid, maar bovendien de zich in chromatiek uitende invloed van Wagner en Franck. De improvisatie, waarmee zij haar concert besloot, was knap van bouw, maar miste oorspronkelijkheid en zeggingskracht; waarschijnlijk door de geringe kwaliteit van het opgegeven thema.
LEX VAN DELDEN