Een volledige indruk van de capaciteiten van de jonge Engelse dirigent Stanley Pope heeft Amsterdam gisteravond in de matig bezette grote Concertgebouwzaal niet kunnen krijgen. Daarvoor was het programma, dat het Rotterdams Philharmonisch Orkest onder zijn leiding speelde, te eenzijdig: Beethoven’s 2de en 5de Symphonie en de Ouverture Leonore III. Maar wèl heeft men kunnen constateren, dat Pope zijn partituren volledig beheerst (hij dirigeerde uit zijn hoofd), zeer duidelijke, soms wel wat “spectaculair-magische”, maar steeds “sprekende” gebaren heeft en bovendien vervuld is van een sterk geladen musiceerdrift.
Vooral van de 5de Symphonie gaf hij een uiterst boeiende en indrukwekkende vertolking, waaruit de geboren dirigent sprak. Overigens leek mij een dergelijk concert voor Amsterdam vrij overbodig: het Concertgebouworkest voorziet immers al voldoende in de behoefte aan Beethoven.
LEX VAN DELDEN