Met een bijzonder smaakvol gekozen programma heeft de Griekse pianist Georges Themeli zich Zaterdagavond in de goed bezette Bachzaal aan Amsterdam voorgesteld: een overrompelende kennismaking. Want dit spel bleek van grootse allure, in alle opzichten.
Zijn techniek is virtuoos tot in de hoogste graad: in het moeilijkste passagespel komt geen misslag voor. En dit is des te verbazingwekkender, daar Themeli niet kan zien (hij is blind geboren). Zulk een fenomenale trefzekerheid bezitten slechts de allergrootsten. En welk een nuanceringsvermogen en gevoel voor klankverhoudingen! Van het allerzachtste pianissimo tot het geweldigste fortissimo blijft zijn aanslag duidelijk en gevoelig.
Drie sonates van Scarlatti, één van Mozart, twee stukken van Liszt (o.a. de razend moeilijke Funérailles) en na de pauze enkele Chopins (o.a. de Sonate opus 58), ziedaar het veeleisende programma, waarmee Themeli zeker niet alleen zijn technisch meesterschap bewees, maar bovendien (en dat is stellig belangrijker) blijk gaf een sterke kunstenaarspersoonlijkheid te bezitten, die op een enorme bezieling en concentratie steunt. En juist hierdoor boeide dit spel, zódanig, dat men herhaaldelijk op uitbundige wijze zijn instemming te kennen gaf. Na twee toegiften liet het publiek Themeli ten slotte – ongaarne weliswaar – gaan.
Een scherp contrast met dit van binnen uit doorstraalde spel vormde het optreden van de cellist Gaspar Cassadó, Zondagavond in de kleine Concertgebouwzaal. Hoe (schijnbaar) knap hij ook zijn prachtige instrument bespeelt, toch kon ik mij niet aan de indruk onttrekken, dat het vóór alles op uiterlijk effect gericht is en maar zelden werkelijk ontroerde. Zo althans was het in het deel, dat ik hoorde: Couperin, C. Ph. E. Bach en de Sonate van R. Strauss.
Bovendien liet zijn gemaniëreerde spel, ook zuiver technisch, gemengde indrukken achter, af en toe in het forte een meesterlijke, gloedvolle toonvorming, maar soms (vooral in zachte passages) een vrijwel dode, bloedeloze klank. En dan zie ik de vele banale glissandi en onzuiverheden nog over het hoofd. Gerard Hengeveld begeleidde uitmuntend.
LEX VAN DELDEN