Met Brahms’ “Vergebliches Ständchen” van een net, opmerkzaam luisterend publiek een schare uitgelaten “bis”-roepers te maken, dat lukt slechts de allergrootsten onder de liederenzangeressen. En wie gisteravond de volle kleine Concertgebouwzaal van Amsterdam een dergelijke metamorfose zag ondergaan wist dat de zangeres, die dit kon bewerken, tot deze uitverkoren vertolksters behoort: Elisabeth Schumann, nog even betoverend en overrompelend.
Nu kunnen “zwart-hoorders” wel beweren dat vóór de pauze, in Mendelssohn en Schubert, technische gebreken, die met het klimmen der jaren komen, aan de dag traden, laat hen een tweede zangeres aanwijzen, die “Therese” van Brahms met zulk een indrukwekkend meesterschap en met zulk een door lichte spot gekruide lieflijkheid weet te zingen.
Dàt was Elisabeth Schumann in al haar grootheid, subtiel en geraffineerd, en voorturend van een distinctie, die zeldzaam is. Dat men van dit prachtige zingen, na de ongehoord schone Goethe-liederen van Wolf en twee uitbundige Schumanns niet genoeg kon krijgen, is begrijpelijk. En dus moesten er enkele toegiften volgen, vóór de zangeres en haar uitstekende begeleider Felix de Nobel mochten vertrekken.
LEX VAN DELDEN