De reeks jonge Franse pianisten, die het Amsterdamse publiek de laatste jaren heeft leren kennen, is met een zeer jeugdig, bijzonder talent uitgebreid: Janine Dacosta, die Zondagavond in de Kleine Zaal van het Concertgebouw een grotendeels uiterst moeilijk programma liet horen. Zij bleek – het programma wees reeds in die richting – een groot virtuoze te zijn, wier belangstelling in de eerste plaats nog (?) uitgaat naar de technische zijde der muziek.
Zo werd een étude van Liszt ongemeen knap gespeeld en nam zij de tempi van de, voornamelijk toch al vlugge, stukken zo snel, dat haar technische vaardigheid waarlijk verbluffend werd. Bewogen voortvarendheid was uiteraard een belangrijk kenmerk van dit toch gezonde spel, waarin echter weinig ruimte voor bezinning overbleef.
Waarschijnlijk zullen de jaren Janine Dacosta’s uitgesproken pianistische aanleg de verdieping verschaffen, die in de toekomst, behalve een fantastische instrumentaliste, tevens ‘n bijzondere kunstenares uit haar kan doen groeien.
In dezelfde zaal gaf de Zwitserse pianist Paul Baumgartner Zaterdag een Beethoven-avond. Hij imponeerde vooral door een buitengewoon grote, doch niet geheel gave techniek en door een meeslepende onstuimigheid, die zijn spel soms grof en te robuust deed zijn. Het leek mij, dat hij de diepere achtergrond miste, welke van een technisch knappe vertolking een werkelijk bezielde herschepping kan maken. Daarvoor was dit spel te weinig bezonken, bleef het te zeer aan de buitenkant.
LEX VAN DELDEN