Wat in het spel van de Belgische pianiste Louise Thyrion terstond treft, is de jeugdige onstuimigheid, die haar soms tot te plotselinge expansies van geluid verleidt. Bovendien is het toucher vaak te scherp en meestal te hard. Dit alles bleek uit de Chromatische Fantasie van Bach, die vaak te hevig geladen was; in de daarop volgende Fuga, die uiteraard strengere beperkingen oplegt, slaagde de pianiste veel beter. Een sonate van Beethoven leed aan dezelfde euvels: het is alles nog te jong, nog niet bezonken, en boeit daardoor niet steeds. Dat dit spel muzikaal gezond is, bleek uit Mendelssohn’s Variations Sérieuses, die zij in een frissche vertolking werkelijk voor saaiheid wist te behoeden!
Na de pauze overtuigde Louise Thyrion ons in Fauré en Ravel met zekerheid van haar talent, door kerngezonde opvattingen en een virtuoze techniek. Ik denk, dat technische moeilijkheden voor haar niet bestaan. Zij heeft zeer veel in haar mars. Dit samen met haar – van alle sentimentaliteit ontbloote – muzikaliteit zal, als de jaren hun rijpingsproces hebben voltrokken, zeker een begaafd pianiste uit haar doen groeien
LEX VAN DELDEN