Donderdagavond voerde Henriëtte Bosmans in de volle Grote Zaal populaire romantische muziek uit (uitgezonderd Bach, die zoowel door de plaatsing op het programma als door de uitvoering wel wat vreemd aandeed).
Henriëtte Bosmans’ spel liet gemengde indrukken achter, of beter gezegd: tweeërlei indrukken. Daar, waar de muzikale inhoud meer aan de oppervlakte blijft, minder belangrijk is, slaagde zij het best. Zoo kregen de beide Franciscus-legenden van Liszt een meesterlijke vertolking, evenals Brahms’ wel wat langademige opus 1. In Schubert en Chopin voldeed zij veel minder; vooral de dichterlijke stemmingen misten wij.
Het leek ons zelfs, dat de pianiste veranderingen in tempi aanbracht, die den composities belangrijk schade doen. Wij kunnen het bijvoorbeeld niet eens zijn met ontelbare rubati, in één enkele kleine mazurka aangebracht, zoodat het danskarakter verloren gaat. Henriëtte Bosmans is ongetwijfeld een groot instrumentaliste, met des te meer nadruk wijzen wij op onze bezwaren. Het zeer talrijke publiek was geestdriftig en kreeg enkele toegiften
LEX VAN DELDEN