Mischa Elman, de als wonderkind begonnen, thans 59-jarige Russische violist, stelde gisteravond in de volle grote Concertgebouwzaal de leden van de Amsterdamse Kunstkring in de gelegenheid te constateren, dat hij zijn faam met reden heeft verworven. Want uit de manier waarop hij het vioolconcert van Tsjaikowski speelde, sprak een volledig meesterschap.
Over de details zijner technische beheersing te spreken, is bij een violist van dit niveau volmaakt overbodig; slechts wil ik wijzen op zijn enorm uitgebalanceerde stokvoering. Men zou bezwaren kunnen maken tegen enkele onzuiverheden, die waarschijnlijk het gevolg zijn van een jarenlange, het gevaar van routine opleverende concertpractijk. Maar die tekortkomingen zonken in het niet bij de opmerkelijk-jeugdige levendigheid en frisse kracht, die deze bezielde vertolking kenmerkten.
Paul Hupperts liet het Utrechts Stedelijk Orkest een begeleiding spelen waaruit veel zorg voor de grote lijn sprak, maar die aan precisie nog wel wat te wensen liet. Veel beter slaagde Hupperts er in zijn bedoelingen te realiseren in Tsjaikowski’s “Romeo en Julia”: een uitermate nauwkeurige uitvoering met gevoel voor kleurschakeringen, maar juist wat te weinig Slavische Pathetiek.
Parrenin-kwartet
Het deel na de pauze kon ik niet meer horen; want in de Bachzaal wilde ik de kans benutten kennis te maken met het Parrenin-kwartet: vier jeugdige Franse musici die zich onder leiding van Joseph Calvet in het kwartetspel hebben bekwaamd. Ze zijn samen nog geen honderd jaar oud en dat is duidelijk aan hun musiceren te merken. Men bewondert er het overmoedige brio van, een eigenschap die alleen al in staat is te boeien.
Maar daartegenover hoort men toch ook de gebreken van de onvolgroeidheid. De zuiverheid laat nogal eens te wensen over, de tempi zijn niet steeds juist gekozen en de totale klank mist niet zelden verfijning. Zo was het althans in Beethoven’s kwartet opus 59 no. 2. Het lijkt mij dat dit ensemble in een modern werk tot gelukkiger prestaties zal kunnen komen. Vóór de pauze speelde het Martinon’s kwartet opus 43, maar dat heb ik helaas niet kunnen horen.
LEX VAN DELDEN