Van de boot regelrecht naar koorrepetitie met stofwolken
(Van onze muziekredacteur)
OM zeven uur aankomst uit Londen in Hoek van Holland, oponthoud bij de douane, in de record-tijd van één uur en vijf minuten per auto naar Amsterdam, naar het Concertgebouw, en precies om tien minuten over half negen staat Eduard van Beinum in de Kleine Zaal voor het Toonkunstkoor, dat hem met applaus verwelkomt. Zo ging dat gisteravond. Donderdagavond dirigeerde hij nog het Londens Philharmonisch Orkest in de Albert Hall: Beethoven’s Ouverture Leonore III en Vijfde Symphonie, Bartók’s Orkestconcert. En een avond later leidt hij de koorrepetitie van Bach’s Matthäus Passion in Amsterdam. Ook het leven van een dirigent is gekenmerkt door het moderne tempo…..
Van Beinum is kennelijk tevreden over de wijze, waarop de heer Cleuver, repetitor van het koor, het werk heeft voorbereid. Hij repeteert snel, geeft korte, duidelijke aanwijzingen, onderstreept die met veelzeggende gebaren.
Tweede deel van Matthäus Passion: “Was gehet uns das an?” zingt het koor. “Rhythmisch sterker, preciezer”, zegt Van Beinum en hij slaat met zijn hand het rhythme op de leuning van het dirigeergestoelte. Een luid gelach van de bijna 300 zangers en zangeressen volgt. Van Beinum kijkt vragend: waarom die hilariteit? En dan ziet hij het: stofwolken stijgen omhoog uit het rode pluche, waarop hij zo juist sloeg. En om de schoonmaak meteen grondig te maken, klopt hij de andere leuning ook maar leeg.
Na afloop, in de solistenkamer, nog even een praatje. Over zijn werk in Londen. “Erg druk en veel reizen vooral, de meeste concerten gaan nl. buiten Londen”, zegt hij. “Mijn vrouw? Ja, die is ook meegekomen. Bart, mijn zoon, die in Engeland viool studeert, speelt vanavond mee in het orkest van de Koninklijke Academie voor Muziek in Londen”. Over televisie is hij kort: “Ik heb een toestel in mijn huis in Engeland, maar slechts één keer heb ik naar een uitzending gekeken. Dodelijk vermoeiend. Ik kijk er niet meer naar om”.
Van het nieuwe concertgebouw, dat men in Londen aan het bouwen is, heeft hij grote verwachtingen. “Wij geven er volgend jaar tijdens het Festival of Britain vier of vijf concerten”. Het meest verlangt hij naar rust, naar vacantie. En na die verklaring hebben wij natuurlijk afscheid genomen….