De Amerikaanse pianist Robert Wallenborn kwam gisteravond Amsterdam tonen, dat hij de moed bezit met conventies te breken: het programma dat hij in de kleine Concertgebouwzaal speelde, was namelijk behalve veeleisend, ook bijzonder onalledaags. Het initiatief om een werk van een zijner landgenoten uit te voeren (de derde sonate van Dello Joio) zou dan ook alleszins prijzenswaardig geweest zijn, ware het niet, dat deze muziek meer epateerde door haar rhyth-mische opgewondenheid, dan werkelijk boeide. De muzikale inhoud leek mij vrij onbelangrijk en ik vraag mij af of er geen ander stuk te vinden was geweest, dat meer representatief is voor het huidige componeren in Amerika.
Verder hoorde men o.a. een sonate van Hindemith (ook al niet erg geslaagd, wat salonmuziekachtig), de Études Symphoniques van Schumann (mèt de vijf, later toegevoegde variaties) en stukken van Debussy en Ravel.
En dat alles speelde Wallenborn bijzonder knap, met een verbluffende beheersing van technische moeilijkheden, maar met zo weinig begrip voor wat achter de noten leeft, dat dit spel toch maar nauwelijks indruk maakte en soms zelfs mechanisch en onbewogen leek.
LEX VAN DELDEN