Maar weinig goeds heb ik kunnen ontdekken in het spel van het pianoduo Eileen en Joan Lovell, gisteravond in de kleine Concertgebouwzaal van Amsterdam. Want niet alleen schoten zij technisch te kort, was hun aanslag ongelijk van kwaliteit en het ensemble dikwijls zoek, maar bovendien hoorde men zovele verkeerde noten, dat men van sommige stukken nauwelijks een indruk kon krijgen. Vooral Mozart’s sonate in D werd het slachtoffer.
Na de pauze konden er weinig ongelukken gebeuren, daarvoor was de muzikale waarde van composities door Barkla, Wood, Parrott, te gering. En Madeleine Dring’s café-chantant-achtige “Drie fantastische variaties” waren in zoverre merkwaardig dat zij elke fantasie en variatie misten.
LEX VAN DELDEN