Kjell Olisson is vóór alles pianist en veel minder muzikant; dat bewees hij Donderdagavond in de kleine Concertgebouwzaal van Amsterdam overduidelijk. Trouwens ook uit zijn programma bleek, dat zijn belangstelling voornamelijk naar pianistische problemen uitgaat; het zwaartepunt er van lag immers op de sonate in f van Brahms, die technisch ontzaglijk moeilijk is, maar muzikaal bijzonder geestdodend en slaapverwekkend.
Olsson speelde het stuk met een gedegen techniek, maar wat kleurloos en dor. En zo was het ook in de rest van zijn recital: Haydn, Debussy, Poulenc. Dat alles kon slechts bewijzen, dat Olsson heel wat in zijn mars heeft. Maar evenzeer, dat zijn kunstenaarschap verre van voldoende ontwikkeld is om te kunnen boeien.
LEX VAN DELDEN