UIT het feit, dat de kleine Concertgebouwzaal van Amsterdam Vrijdagavond bij het Chopin-recital door de Poolse pianist Henryk Sztompka geheel gevuld was, moet men wel afleiden, dat de naam Chopin bijzondere aantrekkingskracht bezit. Want aan deze pianist, die hier – naar ik meen – voor het eerst optrad, kan die overweldigende belangstelling niet worden toegeschreven. Daarvoor is zijn spel te onvoldoende.
Behalve een behoorlijke, hoewel niet zeer mooie techniek, kon ik in zijn spel nauwelijks kwaliteiten ontdekken. Door een verkeerd pedaalgebruik was zijn toonvorming bijna voortdurend dof en onduidelijk, een werkelijk pianissimo hoorde men zelden; wèl veel daverende orgieën van stug-geslagen fortissimo’s, waarin geen plaats overbleef voor poëzie, die toch wel in Chopin’s muziek aanwezig is.
En met het notenbeeld nam hij het ook al niet zo nauw: onverantwoorde vertragingen en versnellingen, slordig gespeelde passages bij de vleet. Chopin kan prachtig zijn, maar niet zo. Dit waren slechts noten, geen muziek.
LEX VAN DELDEN