OP het Bevrijdingsconcert, dat het Concertgebouworkest Woensdagavond in de hoofdstad gaf ten bate van de stichting 1940-’45 en de Stichting Herstellingsoorden voor oud-illegale werkers, dirigeerde Eduard van Beinum – na een geestdriftig gespeeld Wilhelmus – de eerste Amsterdamse uitvoering van Léon Orthel’s Kleine Balletsuite.
De drie delen van dit vlotte, voor de Haagse jeugdconcerten gecomponeerde werkje hebben elk een kinderliedje tot thema; het geheel – dientengevolge licht van inhoud – leek mij enigszins topzwaar door de onevenredig massale klankexpansies van de instrumentatie. De componist kwam op het podium danken voor de enthousiaste bijval waarmee de volle zaal de suite ontving.
Grieg’s pianoconcert, waarin Willem Andriessen solist was, werd met meer geestdrift en aanmerkelijk frisser gespeeld dan gewoonlijk het geval is. Van Beinum besloot dit voor een bevrijdingsconcert niet erg gelukkig samengestelde programma met een imposante vertolking van Franck’s symphonie. Ik geloof, dat het werk aan overtuigingskracht zou winnen, wanneer de geweldige klank-erupties waarmee de in deze partituur aanwezige pathetiek werd onderstreept, wat gematigd zouden worden. Dan zou de lyriek ongetwijfeld meer tot haar recht komen.
Onder de aanwezigen bevonden zich de ministers van Binnenlandse Zaken en Wederopbouw, mr. Dr. P. J. Witteman en mr. J. in ‘t Veld.
LEX VAN DELDEN