DAT de Franse violist Jacques Thibaud een groot instrumentalist is, wisten de Nederlandse muziekliefhebbers reeds lang. Ook Maandagavond demonstreerde hij voor de Amsterdamse Kunstkring “Voor Allen” in de grote Concertgebouwzaal zijn virtuoze, technische capaciteiten, zijn soms verrukkelijk-zingende, zij het wat kleine toon en zijn merkwaardig-Franse charme.
In sonates van Beethoven en Franck kon men voortdurend de violist Thibaud bewonderen. Veel minder echter de kunstenaar. Nergens ontvlamde dat ongrijpbare, irreële, dat tot hoogten van emotie kan voeren. Het spel bleef zó oppervlakkig en grillig, zó in de eerste plaats op het violistische gericht, dat Beethoven, en in mindere mate Franck, om wie het per slot van rekening toch te doen moet zijn, bijna niet meer te bespeuren vielen.
Marinus Flipse’s pianobegeleiding was nogal eens slordig en vooral erg nuchter.
George van Renesse
George van Renesse, die tegelijkertijd in de Kleine Zaal een pianorecital gaf, is – technisch – een knap pianist. In enkele stukken wist hij te overtuigen met een lichte, poëtische, ontroering. In andere stukken echter bleek zijn spel grof en slordig, zijn aanslag weinig gevoelig en kleurloos. Zodat dit recital zeer gemengde indrukken achterliet.
LEX VAN DELDEN