Een Mozart-avond
MOZART, de Raphaël onder de componisten, verpersoonlijking der volmaakte harmonie tussen materie en geest, tussen vorm en inhoud, dit enige genie heeft de mensheid – ook in zijn kerkelijke werken – een schat aan verheven schoonheid nagelaten, die zijn weerga nergens vindt.
Zowel in zijn jongste missen als in zijn laatste requiem herkent men bovenaardse sereenheid, omgezet in de meest reine en aangrijpende gestalte, die muziek in haar allerzeldzaamste hoogtepunten kan aannemen.
In het Offertorium en de Litanie – beiden vrijwel onbekend – waarmee het Nederlands Vocalisten Ensemble zich Woensdagavond onder leiding van Max van Doorn in de Bachzaal aan het Amsterdamse publiek voorstelde, vindt men deze Mozart terug, dit onbegrijpelijke wonder der volkomenheid. Beide kerkelijke werken, uit Mozart’s jeugd stemmend (voor zover men van jeugd kan spreken; hij stierf immers op 35-jarige leeftijd), werden uitgevoerd door een van Mozart’s geest doordrongen ensemble, geestdriftig, puur en evenwichtig van klank en voordracht; geleid door een dirigent, die overduidelijk zijn liefde voor deze muziek bewees.
De solisten Dora van Doorn-Lindeman (met een prettige, warm-getimbreerde sopraan), die het “Alleluja” om haar onvolprezen weergave moest herhalen, de stralende tenor Wiebe Drayer en de wat laat reagerende organist Simon C. Jansen, namen aan deze overgave in even grote mate deel, in de geest, die deze, door “Je Maintiendrai” georganiseerde avond allen bezielde.
Vergeten wij de onvolmaaktheden, met name aan het orkest viel nog wel wat te verbeteren. Maar men hoorde in de eerste plaats en voortdurend: Mozart. En dat is meer dan alle mooischrijverij kan uitdrukken.
LEX VAN DELDEN