Robert Masters-kwartet
WAT men in den zang van Dusolina Giannini, die Vrijdagavond in de Kleine Zaal van het Concertgebouw de zeer talrijke Amsterdammers tot verrukking bracht, het meest moet prijzen, valt moeilijk te zeggen. Want deze meesterlijke kunst onderging men in al haar schoonheid, maar dan ook volkomen.
Een in alle schakeeringen volmaakt beheerschte sopraan, die het prachtig-warme timbre van een alt vertoonde, ging samen met het vermogen zoowel aria’s als liederen even diep-bewogen en doorleefd ten gehoore te brengen.
Felix de Nobel, merkbaar geïmponeerd door dit groote kunstenaarschap, begeleidde minder goed dan wij gewend zijn.
In de solistenkamer van de Amsterdamsche Bachzaal hoorde men tegelijkertijd het Robert Masters-Kwartet, dat uit gedegen musici bleek te bestaan, goed samenspel en een juiste opvatting van musiceeren vertoonde.
Het Engelsche kwartet introduceerde een uit 1916 stammend, aangenaam klinkend, kwartet van den landgenoot Howells, dat niet bijzonder belangrijk bleek, maar – ondanks invloeden van Grieg en Fauré – toch een prettigen indruk achterliet.
LEX VAN DELDEN