INDIEN de pianist Johan Otten, die zich Maandagavond in de Kleine Zaal aan het Amsterdamsche publiek voorstelde, zich meer zal verdiepen in wat achter de noten leeft, kunnen wij veel goeds van hem verwachten.
Reeds nu overtuigde hij ons van zijn onmiskenbaar talent. Een recital met Beethoven’s sonate opus 27 nr. 1 – een uiterst lastig te realiseren stuk – te openen, is een zware opgave, die Otten dan ook niet geheel bevredigend oploste. Zijn spel, hoe helder en gevoelig van toucher het ook was, miste geladenheid, was te gereserveerd.
Rachmaninoff’s préludes zijn te levenloos om te kunnen boeien. Maar na de pauze – in Debussy en Roussel – bleek Otten’s spel zoo genuanceerd, kleurig en gevoelig te zijn, dat hij een bijna ideaal pleitbezorger voor de moderne Franschen genoemd mag worden.
Het terecht geestdriftige publiek dwong den pianist enkele toegiften af, waarvan vooral Ravel’s Valse voortreffelijk gespeeld werd.
LEX VAN DELDEN