Wat er op de Kerstmatinée, gistermiddag in het Amsterdamse Concertgebouw, het meest verraste, was de manier waarop Theo Bruins de pianosolo speelde in Franck’s Variations Symphoniques. Want deze vertolking week duidelijk af van wat men gemeenlijk te horen krijgt.
Meestal legt men de nadruk op de lyrische pathetiek en de elegische poëzie van dit werk. Theo Bruins, die het technisch bijzonder virtuoos speelde, ontdeed het van die, in de loop der jaren tot sleur geworden, ballast en gaf er een aanmerkelijk lichter en helderder beeld van: een opvatting die van het puur-musische uitging en als geheel een overrompelend frisse indruk achterliet. Men heeft hem er uitbundig voor gehuldigd.
Hein Jordans streefde in de orkestpartij de alledaagse, wat zware opvatting na, die tot routine is geworden. Daardoor was het resultaat niet geheel geslaagd. Dat zelfde geldt voor Haydn’s Symphonie Concertante, waarin Jan Bresser (viool), Haakon Stotijn (hobo), Samuel Brill (cello) en Thom de Klerk (fagot) de onvergetelijke solisten waren.
Met een nu eens geladen, dan weer wat matte uitvoering van Tsjaikowski’s Vijfde Symphonie werd het concert besloten. Jordans voelde zich hier kennelijk in zijn element.
LEX VAN DELDEN