Gebrek aan oorspronkelijkheid kenmerkte het programma van het Volksconcert, Zaterdagavond in het Amsterdamse Concertgebouw.
Richard Strauss’ “Tod und Verklärung”, Chopin’s Tweede Pianoconcert en Dvorák’s Vijfde Symphonie – ziedaar het weinig opzienbarende geheel, dat Eduard Flipse gestalte moest geven.
Hij deed dat met duidelijke kennis van de partituur en met veel brio. Dat het orkestspel nochtans af en toe grof en het evenwicht soms zoek was, bleef overigens evident.
Een voorbeeld: de inzet van Chopin’s concert mislukte bepaald hinderlijk. Askenase was er de solist in; het werd een vertolking, die vóór alles was gekenmerkt door onpersoonlijke routine. Dat was in zulk een mate het geval, dat deze toch al niet steeds overtuigende muziek voorbijging zonder enige indruk te maken. Behalve dan dat het Concertgebouw eindelijk een nieuwe vleugel bezit, een bijzonder mooie nog wel. Dat was de enige verrassing van deze overigens emotieloze avond.
LEX VAN DELDEN