Een bijzonder talentvol pianist, die jonge Limburger Jean Franssen. Dat bewees hij gisteravond duidelijk op het Volksconcert in het Amsterdamse Concertgebouw, waar hij de solopartij in Franck’s “Variations Symphoniques” met volledig technisch meesterschap en een heel persoonlijke expressie speelde.
Misschien nog wat geremd, wellicht onder de druk van dit eerste optreden met ons belangrijkste orkest, maar treffend vooral door de hier volkomen verantwoorde neiging zich te schikken in het grote orkestrale verband. En daarin slaagde Franssen veelal opmerkelijk, een enkele keer te grondig, maar dat lag dan veeleer aan de wat martiaal-luidruchtige leiding van dirigent Hein Jordans, die de orkestpartij overigens exact verzorgde. Wat trouwens ook voor Wagenaar’s ouverture “Cyrano” gold.
Het deel vóór de pauze kon ik niet horen, want toen bood de Kunstkring in de Bachzaal mij de gelegenheid kennis te nemen van twee feiten: ten eerste, dat Nicholas Roth (viool) en Géza Frid (piano) in Mozart’s sonate K.V. 296 een goed ensemble vormden en vooral in het slotdeel fris musiceerden. En ten tweede dat Paula Lindberg aan zes liederen van Schubert veel intelligentie en smaak besteedde, maar haar altstem was moeizaam-krampachtig gebruikt.
LEX VAN DELDEN