Dat het voor een blinde een bijzondere prestatie is viool te spelen, ik ben direct bereid dit toe te geven. Men moet dan ook bewondering hebben voor de wilskracht van de blinde violist Mikulas Grosz, die zich Donderdagavond in de goed bezette kleine Concertgebouwzaal aan het Amsterdams publiek voorstelde. Want er is ongetwijfeld ijzeren wilskracht nodig om het zo ver te brengen.
Toch, met de beste wil ter wereld heb ik in dit spel geen kwaliteiten kunnen ontdekken. Het is pijnlijk dit te moeten constateren, de eerlijkheid gebiedt het. Mogelijk ook, dat de violist hierdoor voor toekomstige desillusies wordt gespaard.
Alle lof voor Arnold Juda, die de ondankbare taak had Grosz te begeleiden.
LEX VAN DELDEN