IN 1937 componeerde Benjamin Britten voor het Boyd Neel-strijkorkest de variaties op een thema van zijn leraar Frank Bridge; en van toen af was zijn naam gevestigd. Zondagavond heeft het Boyd Neel-orkest dit werk in de grote Concertgebouwzaal laten horen, als ik mij niet vergis, voor de eerste maal in Amsterdam. Men vindt er voor alles Britten’s technische meesterschap in, zijn beheersing van de variatiekunst, maar bovendien fragmenten van bijzonder oorspronkelijke klank, van uiterste vindingrijkheid in het gebruik van de strijkers. De wijze, waarop Britten het middel van de parodie toepast, is ronduit meesterlijk. En al mag dit werk dan soms momenten van minder muzikale waarde bevatten, als geheel is het een duidelijk bewijs van de ongewoon muzikanteske persoonlijkheid van Britten.
Zowel in deze variaties als in werken van Händel en Tsjaikowski kon men volop genieten van de prachtige strijkersklank en het levendige, door en door bezielde musiceren van het voortreffelijke ensemble onder de uitermate vitale en inspirerende leiding van Boyd Neel. Géza Anda was de uitstekende, zij het wat weinig geëmotioneerde solist in Bach’s pianoconcert in f.
De gitarist Andrés Segovia bracht Zaterdagavond een volle Bachzaal tot ongekend enthousiasme met zijn ongelofelijk rijk genuanceerd spel. Vooral in Spaanse werken toonde hij zijn enorme meesterschap.
LEX VAN DELDEN